TAS
Take A Seat
Van begin.
Take A Seat bouwt op het afhankelijk zijn van de omgeving, binnen een welbepaald tijdslot. Hierbij komen de installatie, landschap en gebruiker in nauw contact met elkaar. Ze creëren een vierde laag, een extra dimensie die ervoor zorgt dat de mens de omgeving op een andere manier ervaart. De gebruiker gaat sterk op in de omgeving doordat hij verbonden is met de installatie terwijl de installatie geconnecteerd is met het landschap en de omgeving.
Tot einde.
Men moet de onontkoombare realiteit van de wereld betrekken in plaats van bestrijden. In deze verbintenis zit het potentieel voor een herformulering van de architectuurpraktijk. Hiervoor voerde ik ontwerpend onderzoek uit naar de natuur, toevalligheden en limieten. Vanuit mijn onderzoek kon ik vervolgens architectuur laten ontstaan. Tot slot ging ik deze architectuur uitdagen en gebruiken om krachten, ruimtes en grenzen te ervaren.
Project
Take A Seat
Jaar
2022
In het leven kom je met heel wat in aanraking: je gaat kopje onder in een woeste zee, een wolkbreuk overvalt je waardoor je kleddernat wordt of een wilde lawine bedelft je met sneeuw. Je lijdt onder deze verschijnselen, je kies er niet voor. Ze doen zich plotseling voor, zonder waarschuwing. Evenwel kan het interessant zijn om ook deze minder wenselijke onderdelen van het bestaan vol enthousiasme te beleven. Lijden kan hierbij gezien worden als een deel van het leven. Het is deel van ons bestaan en iedereen ervaart het op een andere manier. Of om het met de woorden van Nietzsche in de bergen (John Kaag, 2018, p85) te zeggen: “Alvorens het noodlot ons treft, moet je het lijden en leiden als een klein kind”.
Een zoektocht naar een herformulering van de architectuurpraktijk die de huidige marginalisering kan weestaan en nieuwe hoop kan bieden.
Het is mogelijk om je in zekere mate voor te bereiden op dit lot. Je kan het ergens heen leiden. Hiervoor daag je jezelf uit en verleg je je grenzen. Je reactie op uitdagende weers-verschijnselen kan enerzijds gezien worden als een dierlijk instinct dat je voorbereidt op noodsituaties. Anderzijds kan je reactie een manifestatie zijn van je masochistische kant.
Voor mijn masterproef ging ik op zoek naar een meditatieve locatie in België waar sterke natuurlijke krachten zoals op site in de Italiaanse Alpen zich manifesteerden. De verandering van de omgeving binnen een bepaald tijdsslot was hierbij noodzakelijk. De eerste ruimte die voldeed aan mijn criteria was de Noordzee, waar de verandering zich manifesteerde in het laag- en hoogtij. Ik maakte de verandering zichtbaar door deze in te laten werken op mijn lichaam.
Ik plaatste mezelf op een stoel op het strand en bleef koppig zitten totdat het tij keerde en het water me overspoelde. Mijn lichaam was in deze situatie een meetinstrument voor de verandering van de omgeving. De performance bracht mijn geest tot rust, het was in die zin een meditatie-experiment. Het besef van de kracht van de natuur en mijn overgave hieraan was hierbij van groot belang. Ik ging op zoek naar mijn limieten waardoor ik een zeker tijdsbesef moest incalculeren. Het was belangrijk dat ik mijn doel bereikte zonder mijn grenzen te overschrijden.
De conclusie van mijn eerste experiment was dat de simpele houten keukenstoel kantelde wanneer het water ter hoogte van het zitvlak kwam. Vanaf dit moment was het niet meer mogelijk om stil te zitten op de stoel, de zee nam de controle over. De cameraopstelling hield wel stand. De ingegraven poot kon weerstand bieden tegen de golfslag en de stroming.
Je zoekt de natuur op om tot rust te komen. De drukte van het normale leven verdwijnt even, de omgeving laat je toe om gemakkelijk in gedachten te verzinken. De natuur laat je speciaal voelen: groot en klein tegelijk, machtig en toch zo zwak. Je hebt de kracht en de zintuigen om de omgeving te horen, voelen, smaken en ruiken. De toevalligheid van het gebeuren maakt het zo kostbaar en interessant. Met TAS (Take A Seat) ontwierp ik een stoel die zich verzet tegen de omgeving. De constructie staat transparant in de ruimte, maar is tegelijk ook stevig verankert in de bodem. De combinatie van TAS en de omgeving zorgt voor een spirituele, meditatieve en interessante dynamische ruimte.
Ik vergelijk de geluidservaring van het experiment met de dagelijkse routine van de natuur, van het knarsen van het hout tot het getsjirp van de vogels. Het leek alsof deze geluiden specifiek voor mij waren uitgekozen en gecomponeerd. Door deze realisatie werd de ervaring rijker. Er ontwikkelde zich een zekere dankbaarheid voor het schouwspel.
“Stel je open voor afhankelijkheid. Niet als een traktatie, maar als een kans.”
(Jeremy Till, Architecture Depends, 2013, p53)
Men moet de onontkoombare realiteit van de wereld betrekken in plaats van bestrijden. In deze verbintenis zit het potentieel voor een herformulering van de architectuurpraktijk die de huidige marginalisering kan weerstaan en nieuwe hoop kan schenken. Voor mijn masterproef wil ik ontwerpend onderzoek uitvoeren naar de natuur, toevalligheden en limieten. Vanuit mijn onderzoek wil ik architectuur laten ontstaan. Vervolgens wil ik deze architectuur uitdagen en gebruiken om krachten, ruimtes en grenzen te ervaren.
